نوع خود شاهكار است . مانند اشعار معروفی كه در مقدمه گلستان آورده و با
اين بيت آغاز می‏شود :
هر دم از عمر می‏رود نفسی
چون نگه می‏كنم نمانده بسی
و يا در قصائد آنجا كه می‏گويد :
ايها الناس جهان جای تن آسانی نيست مرد دانا به جهان داشتن ارزانی‏
نيست
يا آنجا كه می‏گويد :
جهان بر آب نهاده است ، و زندگی بر باد غلام همت آنم كه دل بر او
ننهاد
يا آنجا كه می‏گويد :
بس بگرديد و بگردد روزگار
دل به دنيا در نبندد هوشيار
بوستان سعدی پر است از موعظه‏های آبدار جاندار و شايد باب نهم كه در
توبه و راه صواب است از همه عاليتر باشد .
همچنين است پاره‏ای از مواعظ مولوی در مثنوی و ساير شعرای فارسی زبان‏
كه فعلا مجال ذكر نمونه از آنها نيست .
در ادبيات اسلامی ، اعم از عربی يا فارسی مواعظ و حكم بسيار عالی وجود
دارد ، منحصر به اين دو زبان نيست در زبان تركی و اردو و بعضی از
زبانهای ديگر نيز اين بخش از ادبيات اسلامی جلوه خويش را نموده‏