اين دسته از آيات زمينه است برای اينكه ماديات را از صورت معبودها
و كمال مطلوبها خارج سازد .
در كنار اين آيات و بلكه در ضمن اين آيات فورا اين نكته گوشزد می‏شود
كه ولی ای انسان ، جهانی ديگر ، پايدار و دائم ، هست : مپندار كه آنچه‏
هست همين امور گذرا و غير قابل هدف قرار گرفتن است پس زندگی پوچ است‏
و حيات بيهوده است .