و هر واعظ سخندانی از سخن او مدد گرفت ، در عين حال به او نرسيدند و از
او عقب ماندند . بدان جهت كه بر كلام او نشانه‏ای از دانش خدايی و بوئی‏
از سخن نبوی موجود است .
ابن ابی الحديد از علماء معتزلی قرن هفتم هجری است ، او اديبی ماهر و
شاعری چيره دست است و چنانكه می‏دانيم سخت شيفته كلام مولی است و مكرر
در خلال كتاب خود شيفتگی خويش را ابراز می‏دارد .
در مقدمه كتاب خويش می‏گويد :
" به حق ، سخن علی را از سخن خالق فروتر و از سخن مخلوق فراتر
خوانده‏اند ، مردم همه دو فن خطابه و نويسندگی را از او فرا گرفته‏اند . .
. همين كافی است كه يك دهم بلكه يك بيستم آنچه مردم از سخنان علی گرد
آورده و نگهداری كرده‏اند از سخنان هيچكدام از صحابه رسول اكرم با آنكه‏
فصحايی در ميان آنها بوده است ، نقل نكرده‏اند ، و باز كافی است كه مردی‏
مانند جاحظ در البيان و التبيين و ساير كتب خويش ستايشگر او است " .
ابن ابی الحديد در جلد چهارم كتاب خود در شرح نامه امام به عبدالله بن‏
عباس پس از فتح مصر به دست سپاهيان معاويه و شهادت محمد بن ابی بكر
كه امام ، خبر