( يعنی كسی كه قسم ميخورد كه با زن خود نزديكی نكند ) پس از چهار ماه
اجبارا بايد قسم خود را بشكند و كفاره بدهد و يا زن خود را طلاق دهد .
زيرا خداوند ميفرمايد : « امساك بمعروف او تسريح باحسان ».
امام صادق در مورد مردی كه بمرد ديگر وكالت داده بود كه زنی برای او
عقد كند و از جانب او مهر معين كند و وكيل اينكار را كرد ، اما موكل
وكالت خود را انكار كرد . امام فرمود بر آن زن حرجی نيست كه برای خود
شوهر ديگری انتخاب كند . اما اگر آن مرد واقعا وكالت داده و عقدی كه
صورت گرفته است از روی وكالت بوده است ، بر او واجب است فی ما بينه
و بين الله اين زن را طلاق بدهد ، نبايد اين زن را بلاطلاق بگذارد . زيرا
خداوند در قرآن ميفرمايد - " « فامساك بمعروف او تسريح باحسان »" .
پس معلوم ميشود ائمه اطهار اين آيه را يك اصل كلی ميدانند ، اختصاص
بمورد خاص ندارد .
حاكم شرعی آنجا كه مرد نه بوظايف زوجيت عمل میكند و نه طلاق ميدهد
بايد زوج را احضار كند . اول به او تكليف طلاق كند . اگر طلاق نداد خود
حاكم طلاق ميدهد . امام صادق در روايتی كه ابوبصير از آن حضرت نقل كرده
است فرمود " هر كس زنی دارد و او را نميپوشاند و نفقه او را نميپردازد
، بر پيشوای مسلمين لازم است كه آنها را ( بوسيله طلاق ) از يكديگر جدا
كند " .
اين بود خلاصه بسيار مختصری از نظريه يك فقيه طراز اول عصر حاضر ، هر
كس كه تفصيل بيشتری بخواهد بايد برساله حقوق الزوجيه از تقريرات درس
معظم له مراجعه كند .
چنانكه ملاحظه فرموديد جمله " « امساك بمعروف او تسريح باحسان
|