پاورقی : 1 - نهج البلاغه ، خطبه . 148
ما وقتی كه به سيره نبوی مراجعه میكنيم میبينيم آن حضرت در تمام دوره
سيزده ساله مكه به احدی اجازه جهاد و حتی دفاع نداد ، تا آنجا كه واقعا
مسلمانان به تنگ آمدند و با اجازه آن حضرت گروهی به حبشه مهاجرت كردند
، اما سايرين ماندند و زجر كشيدند . تنها در سال دوم مدينه بود كه رخصت
جهاد داده شد .
در دوره مكه مسلمانان تعليمات ديدند ، با روح اسلام آشنا شدند ، ثقافت
اسلامی در اعماق روحشان نفوذ يافت . نتيجه اين شد كه پس از ورود در
مدينه هر كدام يك مبلغ واقعی اسلام بودند و رسول اكرم كه آنها را به
اطراف و اكناف میفرستاد خوب از عهده بر میآمدند . هنگامی هم كه به
جهاد میرفتند میدانستند برای چه هدف و ايدهای میجنگند . به تعبير
اميرالمؤمنين عليهالسلام :
« و حملوا بصائرهم علی اسيافهم » ( 1 ) .
" همانا بصيرتها و انديشههای روشن و حساب شده خود را بر شمشيرهای خود
حمل میكردند " .
چنين شمشيرهای آبديده و انسانهای تعليمات يافته بودند كه توانستند
رسالت خود را در زمينه اسلام انجام دهند . وقتی كه تاريخ را میخوانيم و
گفتگوهای اين مردم را كه تا چند سال پيش جز شمشير و شتر چيزی را
نمیشناختند میبينيم ، از انديشه بلند و ثقافت اسلامی اينها غرق در حيرت
میشويم .
در دوره خلفا با كمال تأسف بيشتر توجهات به سوی
پاورقی : 1 - نهج البلاغه ، خطبه . 148 |