در آيه پيش كه فرمود : " « لاتخرجوهن من بيوتهن »" گفتيم خود اين‏
كلمه اشعار دارد كه زن در مدت عده كه مرد متعهد و عهده‏دار سكنا و نفقه و
همه چيز اوست [ بايد مانند گذشته زندگی كند . ] وقتی قرآن می‏فرمايد :
اينها را از خانه خودشان بيرون نكنيد ، مقصود اين است كه اين خانه مال‏
اوست ، همان‏طور كه قبل از طلاق در اين خانه بوده است ، به همان وضع و به‏
همان حال باقی بماند ، و در اين جهت دو نكته مورد نظر است . يكی اينكه‏
مرد نگويد ما حداقل وظيفه را انجام می‏دهيم ، ما مدت حدود سه ماهی كه اين‏
زن بايد اينجا باشد وظيفه داريم جايی به او بدهيم ، می‏رويم در گوشه‏ای از
همين منزل يك اتاقی به او می‏دهيم می‏گوييم همين‏جا باش ، بعد هم يك غذای‏
بخور و نميری به او می‏دهيم ، لباس هم به قدر احتياج به او می‏دهيم ، مثل‏
يك آدم بيگانه . قرآن می‏گويد : در مدت عده در همان حد كه قبلا زندگی‏
می‏كرده است زندگی كند . اين از يك جهت احترامی است به آن زن كه تحقير
نشود . يك جنبه ديگر قضيه اين است كه اساسا اين عده و سكنای در زمان‏
عده در همان جای اولی ، برای اين است كه وسيله‏ای باشد برای آشتی ، چون‏
گفتيم طلاق " ابغض الحلال " است ، قرآن می‏خواهد حتی‏الامكان مفارقت حاصل‏
نشود ، و يكی از امكاناتی كه اسلام برای بازگشت به وجود می‏آورد ، همين‏
وضع سكونت زن در مدت عده در خانه است . و عجيب اين است كه با اينكه‏
زن در مدتی كه مطلقه است همسر نيست ، گو اينكه بعضی از احكام زوجيت‏
باقی است ، ولی مخصوصا در روايات دارد ( در تفسير الميزان مخصوصا اين‏
حديث را نقل كرده