اين آيات عاد و ثمود و فرعون میآيد ، ولی در آخر دوباره سوره به اول
خودش برمیگردد . گفتند چگونه اين سوره سوره جد شما حسين بن علی است ؟
فرمود آن آيه آخرش را ببينيد ، يعنی مصداق اين آيه امام حسين بود . خدا
به زبان تكوين و به زبانی كه مصداق ظاهر واضح اين آيه او بود [ اين سخن
را فرمود ، ] امام حسين در كربلا به اين ندای الهی پاسخ میگفت ، يعنی از
در و ديوار صدای حقيقت بلند بود : ای حسين ، ای دارای اين آرامش و
طمانينه الهی ، چون به مقام طمانينه الهی رسيدهای ديگر هيچ چيزی تو را
تكان نمیدهد ، هيچ ناراحتی و سختی و مصيبتی ، تويی آن كسی كه به آن مقام
رسيدهای كه خدا به تو میگويد : ما تو را پسنديدهايم و تو ما را . تو
اكنون در گروه بندگان خاص من وارد شو . حال ، حسين میخواهد به گروه كدام
بندگان وارد شود ؟ معلوم است ، در گروه افراد مثل پيامبر و علی و فاطمه
، و الا در گروه بندگان بود و با يك گروه از بندگان در حال جنگ بود. اما
بندگان من ، آنهايی كه ديگر بنده هيچ چيزی نيستند . « و ادخلی جنتی » .
اينجا كه در اين آيه میفرمايد : " « راضيه مرضيه »" اين سخن خداست در
اين آيه ، سخن خود اباعبدالله عين همين سخن است . آخرين سخن اباعبدالله
كه از وجود مقدسش شنيدند ، يعنی مقارن با آخرين مقاومتش ، مقارن با آن
لحظهای كه ديگر مقاومتش پايان پذيرفته بود ، يعنی لحظه سقوط از مركب ،
مقارن با اينكه از مركب به روی زمين میافتد ، اين است ، اين آهنگ از
زبان مباركش شنيده میشود كه فرمود: « رضی بقضائك و تسليما لامرك لامعبود
سواك يا غياث المستغيثين ».
و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظيم
|