است كه روزی صد بار اين ذكر را بگويد به عنوان جبران روزه‏ای كه نتوانسته‏
است بگيرد .

يادی از حاج‏آقا رحيم ارباب و حاج ميرزا علی‏آقا شيرازی

يادم است كه در ماه مبارك رجب در سال 21 كه تابستان بود و به اصفهان‏
رفته بوديم می‏رفتيم به درس آقای حاج‏آقا رحيم ارباب سلمه الله تعالی كه‏
از بزرگان هستند . من اين ذكر را اول بار از اين مرد شنيدم . می‏ديدم كه‏
خيلی كند صحبت می‏كند و اذكار را بالخصوص خيلی با تانی و حضور قلب‏
می‏گويد : سبحان الاله الجليل ، سبحان من لاينبغی التسبيح الا له ، سبحان‏
ذی‏العزه والجلال . . . می‏ديدم اين مرد مرتب اينها را می‏گفت . چون پيرمرد
بود و نمی‏توانست روزه بگيرد ، آن را با اين جبران می‏كرد .
و باز يادم نمی‏رود كه در همان سالها روز بيست و پنجم رجب بود ( روز
وفات حضرت موسی‏بن جعفر سلام‏الله عليه ) ، ما در مدرسه نيماورد اصفهان‏
بوديم ، بعدازظهر بود ، خوابيده بوديم ، از خواب كه بيدار شديم يك وقت‏
صدای مرحوم حاج ميرزا علی‏آقا را شنيدم . ما در آن مدرسه غريبه بوديم ، به‏
عنوان تابستان رفته بوديم ، ولی طلبه‏های آن مدرسه به مناسبت وفات از
ايشان خواهش كرده بودند ، آمده بود برای طلبه‏ها موعظه می‏كرد و بعد هم‏
ذكر مصيبت . حديث دارد كه در قيامت فرياد می‏كشند : " اين الرجبيون "
رجبيون كجا هستند ؟ اين مرد با همان آهنگی كه داشت و با آن حال و روحی‏
كه داشت اين تعبير را به كار برد : آن وقتی كه بگويند " اين الرجبيون‏
" و ما در پيشگاه پروردگار شرمسار