پاورقی : . 1 شوری / . 20
و اگر بذری برای اين جهان كاشته است در اين جهان به او بدهند . قرآن
میگويد " « كلا نمد »" ما مدد خودمان را ، هم به آنان كه خداخواه و
آخرت خواه هستند و مقصدشان بالاتر از ماديت است میرسانيم و هم به آنها
كه نمیخواهند تا آنجا بروند و میخواهند محصول و نتيجه را در همين جا
بگيرند ، با يك تفاوت و آن اينكه چون دنيا دار تزاحم علل و اسباب است
خدا تضمين نمیكند كه هر كسی برای دنيا و مقصد دنيا تلاش كند صد در صد به
آن میرسد ، چون ممكن است به موانعی بربخورد ، بذری را بپاشد برای اينكه
در دنيا نتيجه بگيرد ولی بذرش در همين جا فاسد و خراب بشود و آفتی به
آن برسد ، نه افرادش را تضمين میكنيم كه به همه صد در صد بدهيم و نه در
همه اعمال تضمين میكنيم كه در همه اعمال صد در صد بدهيم . بذری كه به
مقصد دنياست خيلی از اوقات به آفت برمیخورد ، ولی بذری كه برای خدا و
برای تقرب به حق و برای آخرت پاشيده شود ، ديگر تخلف پذير نيست . آن
[ بذر ] مطابق با مزاج هستی است و تخلف نمیپذيرد ، و بلكه بيش از
مقداری كه شخص كاشته است محصول میدهد .
حال من از شما میپرسم اين اصل كلی چطور است ؟ آيا اين اصل كلی يك اصل
منطقی است يا منطقی نيست ؟ در آيات ديگری هم اين مطلب به صورت ديگری
آمده است . در سوره شوری میفرمايد : " « من كان يريد حرث الاخره نزد له
فی حرثه و من كان يريد حرث الدنيا نؤته منها و ما له فی الاخره من نصيب
" ( 1 ) ( اصلا اين تعبير كشت و زراعت كردن از خود قرآن است ) هر كسی
كه بخواهد
پاورقی : . 1 شوری / . 20 |