نام خودش را در اينجا همراه ديگران كرده برای احترام آنها ، و الا خدا كه‏
سهم نمی‏برد . ذكر نام خدا تشريفی است و پنج تای ديگر حقيقی . شيعه جواب‏
می‏دهد : غنائم دارالحرب گاهی آنقدر زياد است مثل غنائم ايران برای‏
اعراب و آنقدر اشياء نفيس و سيم و زر دارد كه يك فرد نمی‏داند چگونه‏
خرجشان بكند ، سر به ميليونها و ميلياردها می‏زند ، مثل غنائم جنگهای صدر
اسلام . در اين صورت آيا درست است كه يك بيست و پنجم از همه آنها به‏
شخص پيغمبر تعلق بگيرد و به هر يك از ذی القربی و يتيمها و مسكينها و
ابن السبيل‏ها نيز يك بيست و پنجم ؟ پس پيغمبر اينهمه را برای شخص‏
خودش اختصاص داد ؟ ! همان طور كه ممكن نيست بگوئيم خدا يك مصرف است‏
، همچنين ممكن نيست بگوئيم پيغمبر يك مصرف است به اين معنی كه تمام‏
اين سهم مال شخص پيغمبر باشد و برای او خرج شود . پيغمبر كه از همه مردم‏
فقيرانه‏تر زندگی می‏كرد . حتی در مورد ذی القربی هم اينطور است . سهمی به‏
نام خدا ، سهمی به نام پيغمبر و سهمی به نام ذی القربی ، در واقع به يك‏
معنی همه‏اش تشريفاتی است . تمام اينها در زمان پيغمبر در اختيار پيغمبر
، در زمان امام در اختيار امام ، و در نبودن امام در اختيار نايب امام (
ع ) قرار می‏گيرد نه برای اينكه صرف شخص خودش بكند به عنوان اينكه‏
پيغمبر ، يا امام و يا جانشين آنها و ولی امر مسلمين است ، بلكه به اين‏
عنوان می‏گيرد كه صرف مصالح عاليه مسلمين بكند . ما می‏گوئيم اگر پيغمبر
برای خودش مصرف كند اشكال دارد . او اين قدر احتياج ندارد . يك سهم به‏
نام خدا ، يك سهم به نام پيغمبر ، و يك سهم به نام ذی القربی . اما خرج‏
چه بشود ؟ خرج مصالح