كم و بيش با اين مطلب آشنا هستيد كه مطلبی در دين مقدس اسلام كه دينی
اجتماعی است مورد تأكيد و اصرار واقع شده است به نام موالات مؤمنين
يكديگر را ، و در مقابل ، دستور رسيده است به منع موالات مؤمنين و
مسلمين كافران را . اتفاقا چندی پيش در مقالهای كه چاپ شده است تحت
عنوان " ولاءها و ولايتها " اين مطلب را تا حدی تشريح كردم . حالا به
مناسبت اين آيات ، توضيحی راجع به اين كلمه عرض میكنم .
معنی كلمه " ولاء " كه " ولايت " و " تولی " كه به غلط تولی
میگوئيم و " ولی " و " مولا " و غيره همه از اين كلمه مشتق شده است
" اتصال و نزديكی " است . وقتی كه دو چيز يا دو شخص به يكديگر آنچنان
نزديك باشند كه در ميان آنها فاصلهای وجود نداشته باشد ، عرب اين را "
توالی " مینامد ، كما اينكه ما در اصطلاح فارسی كلمه " توالی " را در
جايی به كار میبريم كه دو چيز بلافاصله پشت سر يكديگر باشند يعنی بينشان
فاصله نباشد . ولی وقتی میگويند مسلمين بايد نسبت به يكديگر ولايت داشته
باشند يا ولاء يكديگر را داشته باشند مقصود اين نيست كه بدنهاشان به
يكديگر نزديك باشد ، بلكه مقصود اين است كه روحهاشان به يكديگر نزديك
باشد و روابط اجتماعيشان با يكديگر روابط نزديك باشد . و لهذا مثلا اين
كه يك كسی اعانت بكند ديگری را ، كمك بدهد به ديگری ، خودش يك
ارتباطی است ، يك اتصالی است ، يك پيوند است ، نوعی ولايت است كه
در قرآن " ولاء " ناميده میشود . يعنی يكديگر را كمك بدهيد . ولاء
يكديگر را داشته باشيد يعنی تعاون در ميان شما حكمفرما باشد ، كه
|