نشان دادند آنها را بكشيد ، و اگر آمدند دنبال اينكه حقيقت را بفهمند به‏
ايشان پناه و امنيت بدهيد و در غير اين صورت آنها را بكشيد ، آيا اين‏
با اصل آزادی عقيده كه امروز جزء حقوق بشر به شمار می‏رود منافات دارد يا
نه ؟ و اگر منافات دارد چگونه می‏شود اين مطلب را توجيه كرد ؟ يكی از
حقوق اولی بشر آزادی عقيده است يعنی انسان در عقيده خودش بايد آزاد
باشد ، و قانون حقوق بشر اجازه نمی‏دهد كه متعرض كسی بشوند به خاطر
عقيده‏ای كه انتخاب كرده است ، و حال آنكه قرآن تصريح می‏كند كسانی كه‏
عقيده شرك را پذيرفته‏اند شما به هيچ شكل آنها را تحمل نكنيد . البته‏
كسانی كه عقيده غير اسلامی ديگری مثل مسيحيت و يهوديت و مجوسيت را
اختيار كرده‏اند ، اسلام متعرض آنها نمی‏شود ، ولی نسبت به مشركين می‏گويد
اگر چنين عقيده‏ای انتخاب كرده‏اند شما ابتدا مهلتشان بدهيد و در يك‏
شرائط معينی اگر نپذيرفتند آنها را به كلی از بين ببريد . آيا اين دستور
با اين اصل سازگار است يا نه ؟ همچنين با اصل ديگری كه در خود قرآن هست‏
چطور ؟ مگر قرآن نمی‏گويد : « لا اكراه فی الدين قد تبين الرشد من الغی
در كار دين اكراه و اجباری نيست . از يك طرف قرآن می‏گويد در كار دين‏
اكراه و اجباری وجود ندارد و از طرف ديگر در اينجا اعلام به برائت می‏كند
می‏گويد : « برائه من الله و رسوله ». بعد هم می‏گويد : « فاذا انسلخ‏
الاشهر فاقتلوا المشركين حيث وجدتموهم » [ هنگامی كه اين چند ماه گذشت‏
مشركين را هر جا يافتيد بكشيد . ] چرا ؟ " « فاقتلوا المشركين حيث‏
وجدتموهم »" ، در صورتی كه " « لا اكراه فی الدين »" [ اين چگونه‏
است ؟ ] مسئله آزادی عقيده ، امروز به