نشان دادند آنها را بكشيد ، و اگر آمدند دنبال اينكه حقيقت را بفهمند به
ايشان پناه و امنيت بدهيد و در غير اين صورت آنها را بكشيد ، آيا اين
با اصل آزادی عقيده كه امروز جزء حقوق بشر به شمار میرود منافات دارد يا
نه ؟ و اگر منافات دارد چگونه میشود اين مطلب را توجيه كرد ؟ يكی از
حقوق اولی بشر آزادی عقيده است يعنی انسان در عقيده خودش بايد آزاد
باشد ، و قانون حقوق بشر اجازه نمیدهد كه متعرض كسی بشوند به خاطر
عقيدهای كه انتخاب كرده است ، و حال آنكه قرآن تصريح میكند كسانی كه
عقيده شرك را پذيرفتهاند شما به هيچ شكل آنها را تحمل نكنيد . البته
كسانی كه عقيده غير اسلامی ديگری مثل مسيحيت و يهوديت و مجوسيت را
اختيار كردهاند ، اسلام متعرض آنها نمیشود ، ولی نسبت به مشركين میگويد
اگر چنين عقيدهای انتخاب كردهاند شما ابتدا مهلتشان بدهيد و در يك
شرائط معينی اگر نپذيرفتند آنها را به كلی از بين ببريد . آيا اين دستور
با اين اصل سازگار است يا نه ؟ همچنين با اصل ديگری كه در خود قرآن هست
چطور ؟ مگر قرآن نمیگويد : « لا اكراه فی الدين قد تبين الرشد من الغی
در كار دين اكراه و اجباری نيست . از يك طرف قرآن میگويد در كار دين
اكراه و اجباری وجود ندارد و از طرف ديگر در اينجا اعلام به برائت میكند
میگويد : « برائه من الله و رسوله ». بعد هم میگويد : « فاذا انسلخ
الاشهر فاقتلوا المشركين حيث وجدتموهم » [ هنگامی كه اين چند ماه گذشت
مشركين را هر جا يافتيد بكشيد . ] چرا ؟ " « فاقتلوا المشركين حيث
وجدتموهم »" ، در صورتی كه " « لا اكراه فی الدين »" [ اين چگونه
است ؟ ] مسئله آزادی عقيده ، امروز به
|