نام خودش را در اينجا همراه ديگران كرده برای احترام آنها ، و الا خدا كه
سهم نمیبرد . ذكر نام خدا تشريفی است و پنج تای ديگر حقيقی . شيعه جواب
میدهد : غنائم دارالحرب گاهی آنقدر زياد است مثل غنائم ايران برای
اعراب و آنقدر اشياء نفيس و سيم و زر دارد كه يك فرد نمیداند چگونه
خرجشان بكند ، سر به ميليونها و ميلياردها میزند ، مثل غنائم جنگهای صدر
اسلام . در اين صورت آيا درست است كه يك بيست و پنجم از همه آنها به
شخص پيغمبر تعلق بگيرد و به هر يك از ذی القربی و يتيمها و مسكينها و
ابن السبيلها نيز يك بيست و پنجم ؟ پس پيغمبر اينهمه را برای شخص
خودش اختصاص داد ؟ ! همان طور كه ممكن نيست بگوئيم خدا يك مصرف است
، همچنين ممكن نيست بگوئيم پيغمبر يك مصرف است به اين معنی كه تمام
اين سهم مال شخص پيغمبر باشد و برای او خرج شود . پيغمبر كه از همه مردم
فقيرانهتر زندگی میكرد . حتی در مورد ذی القربی هم اينطور است . سهمی به
نام خدا ، سهمی به نام پيغمبر و سهمی به نام ذی القربی ، در واقع به يك
معنی همهاش تشريفاتی است . تمام اينها در زمان پيغمبر در اختيار پيغمبر
، در زمان امام در اختيار امام ، و در نبودن امام در اختيار نايب امام (
ع ) قرار میگيرد نه برای اينكه صرف شخص خودش بكند به عنوان اينكه
پيغمبر ، يا امام و يا جانشين آنها و ولی امر مسلمين است ، بلكه به اين
عنوان میگيرد كه صرف مصالح عاليه مسلمين بكند . ما میگوئيم اگر پيغمبر
برای خودش مصرف كند اشكال دارد . او اين قدر احتياج ندارد . يك سهم به
نام خدا ، يك سهم به نام پيغمبر ، و يك سهم به نام ذی القربی . اما خرج
چه بشود ؟ خرج مصالح
|